Το σημερινό αποτέλεσμα της διάσκεψης της Πλήρους Ολομέλειας του Αρείου Πάγου που δικαιώνει τις συμβασιούχες καθαρίστριες της ΟΠΑΠ α.ε. στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες :- Την αναλγησία της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας που εκμεταλλεύτηκε διαχρονικά την πάγια και διαρκή υπό ανασφάλεια εργασία χιλιάδων συμβασιούχων για την χαμηλόμισθη και ανασφάλιστη κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών του ευρύτατου Δημόσιου Τομέα
-Τους ίδιους τους εργαζόμενους να συνεχίσουν τον αγώνα τους κοινωνικό και δικαστικό μέχρι την τελική δικαίωσή τους.
- Την ελληνική κοινωνία που σπαράζεται οικονομικά και εργασιακά με παραβίαση στοιχειωδών εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων υπό την απειλή της γενικευμένης ανεργίας.
"Θεωρώ την υπό δημοσίευση Απόφαση ένα γενναίο πρόκριμα, τις συνέπειες του οποίου πρέπει να αναλογιστούν όλοι καλά πριν επιμείνουν στις αδιέξοδες πολιτικές του παρελθόντος που μέχρι σήμερα αναπαράγουν και διαιωνίζουν το πρόβλημα. Ο δρόμος πάντως παραμένει ανοιχτός. Θα είναι όμως πορεία διαρκούς αγώνα μέχρι και την τελική δικαίωση."
Η ΘΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ NEA ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ
- Το αποτέλεσμα της Διάσκεψης της Πλήρους Ολομελείας του ΑΠ, το πλήρες σκεπτικό της οποίας θα γνωρίζουμε όταν δημοσιευθεί, είναι αναμφίβολα θετικό. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τις δυο εισηγήσεις τόσο του Εισηγητή Αρεοπαγίτη όσο και του Εισαγγελέα του ΑΠ. Επιπλέον, εκδίδεται σε μια βεβαρυμμένη κοινωνικά και οικονομικά περίοδο που έχει επίκεντρο τις ελαστικές μορφές εργασίας αποτελώντας ένα σαφέστατο μήνυμα προς τις πολιτικές ηγεσίες.
- Η Απόφαση εκδόθηκε σε μια συγκεκριμένη υπόθεση επί της αγωγής ,καθαριστριών με σύμβαση μιας ημέρας (!) της ΟΠΑΠ α.ε. που είχαν 20ετή προϋπηρεσία με αλληλοδιαδοχικές συμβάσεις μίας (!!) ημέρας. Ο Άρειος Πάγος ξεπέρασε το θέμα της δήθεν Συνταγματικής απαγόρευσης(άρθρο 103 του αναθεωρημένου Συντάγματος) , με το δεδομένο ότι οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι είχαν προϋπηρεσία πριν από το 2001. Το μεγάλο νομικό στοίχημα της αμέσως επόμενης περιόδου είναι αν από τα Πρωτοδικεία που θα απασχοληθούν με την εκδίκαση αγωγών και αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων των υπό γενικευμένη απόλυση συμβασιούχων θα επεκτείνουν την προστασία αυτή και στις νεότερες γενιές συμβασιούχων , δηλαδή όσους απασχολούνται μετά το 2001 ιδιαίτερα αυτούς που δεν τακτοποιήθηκαν με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου, όσους εργάζονται με νέες νομικές και πραγματικές μορφές εκμετάλλευσης , όπως είναι οι συμβάσεις δήθεν «έργου» και οι συμβάσεις μέσω προγραμμάτων Stage. Οι επόμενες νομικές μάχες έχουν να κάνουν με την νομολογιακή ερμηνεία και εφαρμογή της απόφασης του Αρείου Πάγου από τους δικαστές των κατώτερων πολιτικών δικαστηρίων, δηλαδή στην ουσία τους αν θα ελέγχεται η αληθινή σχέση εργασίας με κριτήριο την κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών ή αν θα αποτελέσει αποφασιστικό κριτήριο η δήθεν απαγόρευση του άρθρου 103 του Συντάγματος που ορίζει όμως ότι απαγορεύονται οι με νόμο μετατροπές των συμβάσεων εργασίας ή έργου σε αορίστου χρόνου. Πρόκειται για ένα ανοικτό στοίχημα που μένει στην πράξη να κερδηθεί.
- Κατά την άποψή μου, η κρίση του Αρείου Πάγου ότι υπάρχει δικαίωμα δικαστικής αναγνώρισης των σχέσεων αυτών ως αορίστου χρόνου για τους συμβασιούχους που καλύπτουν πάγιες διαρκείς ανάγκες αποτελεί σε κάθε περίπτωση θετικό πρόκριμα και για τις άλλες κατηγορίες συμβασιούχων.
- Προπάντων όμως τη θεωρώ μια εξαιρετική αφορμή για να αναλογιστούν όλοι καλά πριν επιμείνουν στις αδιέξοδες πολιτικές του παρελθόντος που μέχρι σήμερα αναπαράγουν και διαιωνίζουν ένα πρόβλημα στην ουσία του πολιτικό, οικονομικό και εργασιακό και πάντως δευτερευόντως νομικό. Ο δρόμος πάντως παραμένει ανοιχτός. Θα είναι όμως πορεία διαρκούς αγώνα μέχρι και την τελική δικαίωση.
Άρθρο του Δημήτρη Περπατάρη στην εφημερίδα Αυγή Της Κυριακής για το αποτέλεσμα της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.
